ปัญหาครอบครัวหย่าร้าง.

สังคมสมัยใหม่ช่วงสิบปีที่ผ่านมาจะพบว่าครอบครัวมีขนาดเล็กลงและมีปัญหาหย่าร้างกันมาก หลายครั้งที่เห็นข่าวผัวเมียหย่ากันแล้วฟ้องร้องแย่งลูกกัน หลายครั้งที่เห็นปู่ย่าตายายแย่งหลานจากเขยจากสะไภ้ เห็นข่าวจำพวกนี้ทีไรผมอดนึกไม่ได้ ในฐานะคนที่เคยทำงานเกี่ยวกับเด็กและครอบครัวมานานราวสิบปี
คนนอกอาจจะมองว่าฝ่ายนั้นฝ่ายนี้สมควรได้เป็นผู้ดูแลเด็ก เพราะรักเด็กมากมายจากภาพที่เห็น แต่ใครจะรู้บ้างว่าในความเป็นจริงนั้นไม่น้อยกว่าครึ่งหนึ่ง ที่เด็กถูกใช้เป็นเครื่องมือในการต่อรอง ฝ่ายที่เรียกร้องอยากได้เด็กมาครอบครองดูแล อาจจะไม่ได้รักเด็กอย่างที่แสดงออกก็ได้ เพียงแต่ต้องการเอาเด็กไว้ เพื่อให้คนอื่นเห็นว่า "กูชนะมึง" หรืออาจจะต้องการให้ "มึงต้องมาหากู มาง้อกู ไม่อย่างนั้นมึงจะไม่ได้เจอลูก" หรืออื่นใดก็ดี

แต่ในโลกของความเป็นจริงนั้น ต้องดูด้วยว่าฝ่ายที่อยากได้เด็กไปดูแล มีความสามารถเพียงพอหรือไม่ที่จะทำให้เด็กเติบโตมาเป็นคนที่ไม่เป็นภาระต่อสังคมได้ ถ้าฝ่ายหนึ่งไม่มีความสามารถแม้จะเลี้ยงตัวเองได้ หรือต้องทำมาหากินจนยากที่จะมีเวลาเพียงพอสำหรับอยู่ดูแลเด็กตามความรักที่ตนเองตั้งใจไว้ หรืออยู่ในพื้นที่ซึ่งสภาพแวดล้อมสุ่มเสี่ยงต่อเด็ก ฯลฯ การเอาเด็กไว้ก็เท่ากับพาเด็กไปอยู่ในภาวะที่เสี่ยงต่ออันตรายต่ออนาคตและชีวิตของเด็กด้วย

เรื่องอย่างนี้ละเอียดอ่อนเกินกว่าจะมองจากมุมของโลกสวยเพียงด้านเดียว การประนีประนอมกัน การไม่เอาเด็กเป็นเครื่องมือต่อรอง จึงน่าจะเป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับเด็ก

แต่ก็มีพ่อแม่ที่เลี้ยงเด็กภายใต้สภาวะแยกทางกัน และไม่นำเอาเรื่องของฝ่ายตรงข้ามมากดดันหรือกรอกหูเด็กด้วยความเคียดแค้นทุกวัน ก็สามารถทำให้เด็กเติบโตเป็นคนดีได้ครับ

สิทธิพร ศรปัญญา
Administrator